The journey of dementia

‘Have you done the journey of dementia with your parents?’ Van zo’n vraag valt een mens even stil. Ik wel tenminste. Ik zit in een tegenover Donya, de ‘visionmanager’ van het Admatha resthome in Christchurch, NZ. Het duurt even voor ik een antwoord kan geven. Het heeft wat avontuurlijks, een reis met je ouders door het ziekteproces van dementie, en klinkt bijna als iets positiefs. Donya straalt ook iets eindeloos positiefs uit. En ze is zichtbaar gewend om nieuwe familieleden te ontvangen. Ik slik en antwoord: ‘ik zit er middenin’.
We krijgen van haar een korte schets hoe het verpleeghuis waar zij manager is, reilt en zeilt. Het gebouw bestaat uit twee afdelingen, allebei begane grond, de afdeling waar wij binnenkwamen en ook Gerry/Gerrit ontmoetten en nog een tweede afdeling. Op de ene zijn zeventien kamers, op de andere vijftien kamers. De twee afdelingen kunnen ook met elkaar in verbinding, dan gaat er een tussendeur open. Ze zal ons na afloop rondleiden, zo belooft ze. Ik noem hier alleen een drietal dingen die mij opvielen rond het thema familie.
I. Als iemand wordt opgenomen in het verpleeghuis krijgt de familie altijd na zes weken een vragenlijst waarin ze de ervaringen rond de opname kwijt kan.
II. Familie mag altijd mee-eten, elke dag.
III. Familie is welkom op maandelijkse bijeenkomsten waar zij haar ‘journey’ kan delen met anderen. Het bijzondere is dat deze bijeenkomsten worden georganiseerd door een onafhankelijke 'facilitator'. Even een kleine correctie: ik had dit woord eerst vertaald als gespreksleider, maar een facilitator is geen gespreksleider. Facilitator komt van het Latijnse facilitare – vergemakkelijken, vereenvoudigen en de facilitator is iemand die voor de randvoorwaarden zorgt, zodat de aanwezigen met elkaar kunnen spreken.

Klinkt goed.