Zeg maar Gerrit

Op bezoek bij een verpleeghuis in Christchurch, New Zealand. Ik heb afgesproken met een 'vision manager', dat klonk wel mooi. 'Vision', dat mis je zo vaak hier in Nederland. Met enige moeite vinden we het adres, een hoge schutting schermt het huis af van de wereld. Het is een 'resthome', niet door de staat georganiseerd, maar privaat. Doordat er iemand naar buiten komt, kunnen wij de schutting passeren. We komen voor een glazen deur te staan waarachter we wat mensen op en neer zien lopen. Bewoners, zo te zien. Een mevrouw kijkt ons geïnteresseerd aan van de andere kant van de deur, maar doet niet open. Zijn hier de dementerenden aan de macht? Een andere mevrouw doet wel de deur open, ze is ook een bewoner, en begint vrolijk met ons te kletsen alsof we er dagelijks op bezoek komen. Ik moet een beetje lachen om de wanorde, maar in de tussentijd valt het me wel op dat het er armoedig uitziet, krap en klein, en dan ook nog vaste vloerbedekking... en dat ruikt wel een beetje. Er komt een man uit een kamertje en hij kijkt ons nieuwsgierig aan. We zien de naam op zijn deur, een Nederlandse achternaam. We hadden al gehoord dat er een Nederlands sprekende bewoner was. Gerry heet hij, maar als hij doorkrijgt dat wij Nederlands zijn, springt hij naadloos over op het Hollands. Zeg maar Gerrit. Dus wij praten vrolijk door met Gerrit. Hij komt uit Haaksbergen, vertelt hij in zijn kamertje dat niet groot is maar wel erg vol staat en ook tamelijk gezellig oogt. Hij zit in een makkelijke stoel en wij mogen op het bed zitten. Dan komt er eindelijk een verzorgende die ons vraagt wat we komen doen. We beloven Gerrit straks nog even langs te komen.