'Dat zie ik graag'

Normaal als ik de etage binnenloop, heb ik meteen contact met de racende rolstoel mevrouw. Ik noem haar zo omdat ze vanaf dag één met grote behendigheid rondsjeest in haar rolstoel. Meestal zit ze aan een tafel en kijkt altijd meteen opzij naar wie er binnenkomt. Als ik dan zwaai, glimlacht ze breed. Niet dat ze weet wie ik ben, maar het is voor haar al genoeg dat er iemand vriendelijk naar haar zwaait. Dit keer kijkt ze niet naar de deur, maar strak voor zich uit in de richting van de televisie die ik niet kan zien. Het is een uur of één in de middag. Iedereen heeft zijn eten gehad en de tv staat aan. Normaliter zit iedereen nu zo'n beetje te dutten.
Ik rij met mijn moeder langs het kamertje van de verzorgenden, waar iemand zich met achterstallig papieronderhoud bezighoudt. Ik rol verder en sla de hoek om. Nu heb ik zicht op het woonkamerdeel waar de televisie staat en nu begrijp ik waarom de racende rolstoel mevrouw zo geconcentreerd kijkt en waarom de anderen zo stil zijn. Er is een film aan de gang waarin er lustig op los wordt gevrijd, achter in de auto en met weinig verhullende beelden. Ik zie twee mevrouwen met de ogen stijf dicht. Slapen ze? Of weigeren ze te kijken? Een andere mevrouw bekijkt de beelden een beetje hoofdschuddend - als ze mij ziet - maar zegt er verder niets van. De rest van het gezelschap kijkt geboeid. Ik moet lachen en wenk de verzorgende ‘kom eens kijken…’. Hij maakt een opmerking over de beelden en een van de dames reageert met een 'dat zie ik graag'. Dat is weer eens wat anders dan een dvd van André Rieu. Misschien is het wel een voordeel dat tekort aan verzorgenden en het weghouden van familie uit de huiskamer, anders had iemand wellicht de tv van kanaal gewisseld en zo de dames een prettig moment onthouden.