Een psycholoog om aan te raken

Ik ga terugkomen op mijn uitspraak waarmee ik mijn vorige blog eindigde. Namelijk dat ik dacht dat psychologen nergens goed voor waren in het verpleeghuis. Afgelopen weekend las ik het dossier van mijn moeder en voor het eerst in acht jaar las ik iets waarvan ik dacht: ja, dat is nu een functie van een psycholoog. In het verslag stond dat het vergevorderde stadium van dementie waarin mijn moeder verkeert, van de verzorging een aparte benadering vraagt. Veel voor haar zingen, haar aanraken en knuffelen, haar lekkere hapjes geven, met haar snoezelen. Overal, van de slaapkamer, tot de huiskamer, tot de badkamer. Warmte bieden en veilige geborgenheid, een rustige plek, een zachte stem, koosnamen gebruiken.
Als ik het echter goed lees, namelijk wiens namen er boven staan, is het de evv-er (de eerst verantwoordelijk verzorgende) die het onderzoek heeft gedaan en heeft de psycholoog zijn of haar handtekening onder het verslag gezet. Dus eigenlijk is het werk gedaan door de evv-er, die zelf zeker bovenstaande in de praktijk tracht te brengen, voor zover de (gekorte) werkuren dat toelaten. Maar goed, iemand moet het psychologisch overzicht houden.
De vraag is alleen of dit voldoende is. Houdt het werk van de psycholoog hiermee op? Geeft hij ook training aan de verzorgenden? Reflecteert hij met hen hoe ze omgaan met mijn moeder? En hoe zit het met ons, de familie, die ook zeer betrokken is bij de zorg voor mijn moeder? Biedt hij bovendien ook de middelen aan om te snoezelen, zo zou ik heel graag samen met mijn moeder in bad willen, of mijn moeder zelf weer in bad doen, maar de apparatuur om haar in bad te doen is te belastend voor haar. Waar is die psycholoog? Kan ik hem ook aanraken?