De ideale (schoon)zoon

Soms vind ik het wel jammer dat ik geen man ben. Een vriend van mij heeft afgelopen week zijn moeder verhuisd naar het verzorgingshuis, samen met zijn vrouw. Hij ‘mocht’ er eerst de hele zorgkermis voor doorlopen. Ziekenhuis, tijdelijk het verpleeghuis, onderzoek en indicaties over en weer, en uiteindelijk een mooi plekje in een verzorgingshuis dat zijn moeder ooit zelf had uitgekozen toen haar zoon - samen met zijn vrouw, er op had aangedrongen dat het echt beter was als ze niet meer alleen op haar flatje woonde. Wat ze vervolgens zelf weer had afgezegd, ze gaf de voorkeur aan haar flatje, alleen. Tot het niet meer ging. Ze lag op de vloer en kon niet meer overeind komen. Gelukkig kwam er iemand van de thuiszorg langs die haar heeft gevonden.
Die vriend van mij is nu helemaal thuis in het jargon van de zorg. En mag antwoord geven op in zijn ogen erg intieme vragen zoals: hoe doucht uw moeder zich, hij heeft zijn moeder nooit zien douchen. Maar wat hem erg opviel was de manier waarop hij overal ontvangen wordt, bij iedereen. Zo vriendelijk. Hij kreeg ook veel complimenten en waardering. Dat ging bij zijn vrouw wel anders, want die had wat kritiek geleverd op de gang van zaken. Had hij ook gedaan. Maar hem keken ze er niet boos op aan. Hij werd er een beetje wrevelig van, hij wilde liever niet te boek staan als de ‘ideale (schoon)zoon’.