maandag, augustus 10, 2009

Yemma

Mooi boek gelezen. Yemma, van Tahar Ben Jelloun. De schrijver komt oorspronkelijk uit Marokko en beschrijft het proces van dementie van zijn moeder. Hij laat zijn moeder praten in een eindeloze brij van woorden. Zo komen al haar herinneringen voorbij, vermengd met zijn herinneringen voorzover hij daarbij was, en aangevuld met wat hij denkt dat haar herinneringen zijn over die dingen waar ze nooit over heeft gepraat. Prachtig beschreven, ook vanuit zijn standpunt, een zoon die in Parijs woont, ver van zijn moeder. Schuldgevoel. De zorg heeft de familie uitbesteed aan een oude mevrouw met een hulpje die samen de moeder thuis tot het eind verzorgen. Nou ja, verzorgen...
Jelloun noteert een paar keer zijdelings in het boek kritiek op de westerse manier van omgang met ouderen, maar ik weet niet zeker of zijn moeder zo veel beter af is. De vrouw die zijn moeder verzorgt trekt zich de paranoia van zijn moeder persoonlijk aan. Veel kennis over de ziekte heeft ze schijnbaar niet. De moeder krijgt doorligplekken. De verzorgster chanteert de familie om meer geld te krijgen. De moeder is ineens verhuisd uit haar slaapkamer omdat daar de televisie staat en de verzorgster wil tv kijken als zijn moeder slaapt.
Maar hij beschrijft het allemaal mooi. Je krijgt er een benauwd gevoel van. Drie ouder wordende vrouwen bij elkaar in een langzaam tot krot vervallend huis.