maandag, augustus 03, 2009

“Ik heb toch niks te doen”

Twee aangename voorvallen dit weekend tijdens mijn bezoek aan mijn moeder. Of eigenlijk drie. En die derde was voor mij misschien wel de belangrijkste. De zondagmorgen begon voor mijn moeder met een “Ik weet het niet meer”, volgens mij is ze zich dan bewust van haar leven en heel bedroefd. En de ochtend eindigde met een “heerlijk”, nadat ze twee uur samen met mij had ontbeten, onderbroken door een klein slaapje af en toe.
De andere twee aangename voorvallen waren twee verzorgenden. Eentje werkt normaal op een andere etage, de andere was verpleegkundige in opleiding, een vakantiekracht, tijdelijk dus, helaas. Beide verzorgenden trof ik aan terwijl ze in de huiskamer zaten, niet met hun collega’s zoals meestal, maar met de bewoners. En daar waren ze ook mee aan het praten, of zingen, al naargelang de wensen van de bewoners. De vakantiewerker trof ik half zittend op een rollator aan in de huiskamer. Ik kon niet laten even mee te doen, vooral toen een van de mevrouwen vertelde dat de directeur bij haar op de grond sliep. Het enige wat ik jammer vond was dat hij op zeker moment voor mij een aansteker ging halen op een andere etage omdat ik wierook wilde branden op mijn moeders kamer. Hij was weg voor ik er erg in had met een “ik heb toch niks te doen”. Man, dacht ik, wat jij doet zou iedereen moeten doen. Gewoon erbij zitten en praten. Wat leer je eigenlijk op zo’n opleiding!