Afwachten, niet ingrijpen

Ik moet nog steeds denken aan dat gedoe in een verzorgingshuis in Amersfoort waar een brief was rondgestuurd met de mededeling dat de bewoners boven de zeventig niet meer gereanimeerd werden tenzij ze hadden aangegeven dat ze daar wel prijs op stellen. Het ging niet om een verpleeghuis, dus om bewoners die dat ook nog kunnen aangeven, juridisch gezien. Mijn moeder kan dat niet meer aangeven.
Toen mijn moeder zes jaar geleden kwam wonen in het verpleeghuis, hebben we voor zover ik me herinner heel kort gepraat met iemand, was het de maatschappelijk werker?, de verpleeghuisarts?, ik zou het niet meer weten. Het was een beetje terloops gesprek, maar we hebben gezegd dat er geen medische dingen meer hoeven te gebeuren met mijn moeder als haar wat overkomt. Geen ziekenhuis bijvoorbeeld. Daar is het bij gebleven, daarna hebben we er nooit meer over gepraat. In de tussentijd heeft mijn moeder wel een enkele keer antibiotica gehad, maar dat is alles. Zelfs haar medicijnen zijn zo veel mogelijk afgebouwd. Misschien zouden we dat gesprek om de zoveel tijd opnieuw moeten voeren. Of misschien ook niet. We zien wel hoe het gaat. Zaken van leven en dood kun je volgens mij niet in een protocol regelen. In mijn ogen neigt dat te veel naar periodes in de geschiedenis die we liever niet willen herhalen. We moeten maar kijken hoe het gaat met mijn moeder, Afwachten dus, niet ingrijpen. Zo denk ik er nu over.