Lastige familie

Behoor ik nu tot de categorie lastige familie? Dat vraag ik me wel eens af als ik weer iets aan te merken heb op de zorg voor mijn moeder. Zoals nu met mijn moeders open wondjes. Eerst vragen we een verpleegkundige vriendin van mijn zus informatie over decubitus. Als antwoord krijgen we dat de gebruikte methodes in het verpleeghuis van mijn moeder een beetje over de datum zijn. “Zeker een heel klein verpleeghuis”, had ze gezegd. Vervolgens horen we dat het ziekenhuis in de stad waar mijn moeder woont een gespecialiseerde verpleegkundige heeft die zich beschikbaar stelt om eens naar mijn moeder te kijken. Deze dame stelt een ander soort wondgaasje voor, iets met honing, en vervolgens helpt ze ons uit de droom – nou ja voorzover we die nog hadden - dat al die stoelen en bedden en luiers anti-decubitus zijn. Ze doen niet wat ze beloven. Als je eenmaal decubitus hebt, werkt zo’n bed, stoel of luier niet. Dan moet je weer ‘ouderwets’ zorgen dat er zo min mogelijk druk komt op de plaatsen waar wondjes zitten. Elk uur mijn moeder draaien als ze in bed ligt, elk uur de stoel van positie veranderen als ze in de stoel zit, haar niet te lang in de stoel laten zitten, haar zo vaak mogelijk verschonen. Dat advies gaf de decubitus-mevrouw ons mee in een brief voor het verpleeghuis. En het verpleeghuis heeft haar advies overgenomen.
Ben ik nou lastig? Dat vind ik van mezelf wel, maar ja, als het advies maar helpt.