maandag, januari 14, 2008

Away from her

Zaterdagavond ben ik naar de film ‘Away from her’ geweest. Een mooie Canadese film van Sarah Polley, mooi geacteerd, hoofdrolspeelster Julie Christie heeft er zojuist een Golden Globe voor gekregen, mooie sneeuwlandschappen, mooie scènes, mooie dialogen... maar toch... er was iets met de film. In de recensies werd hij gepresenteerd als een film over Alzheimer. Dat was ook wel te zien aan het publiek: veel grijze en kalende koppen. Ogenschijnlijk lijkt de film daar ook over te gaan. Simpel gezegd: de hoofdrolspeelster krijgt geheugenproblemen, haar man heeft het daar moeilijk mee, zij gaat naar het verpleeghuis en wordt daar verliefd op een andere man. Echtgenoot heeft het nakijken tot op het laatst. Dan slaagt hij erin dat zij hem weer ‘herkent’ als liefhebbend echtgenoot.
Een van de eerste tekenen van dementie in de film is wanneer de hoofdrolspeelster ‘Fiona’ de koekenpan in de diepvries zet in plaats van in het kastje. Ik schrok me rot de volgende dag, toen bleek dat ik zelf de pindakaas in de koelkast had gezet in plaats van in de voorraadkast. Maar dat even terzijde.
Er was iets met die film, en ik wist niet wat. Vanmiddag zocht ik naar meer informatie over de film, en met name over het verhaal dat eraan ten grondslag ligt. 'The bear came over the mountain' van Alice Munro. Het verhaal, en ook de film, gaan eigenlijk helemaal niet over Alzheimer, zo bleek. Het gaat over een vrouw die wraak neemt op haar man door in het verpleeghuis verliefd te worden op een andere man en haar echtgenoot beleefd te behandelen als een vriendelijke vreemde. Haar man heeft namelijk in zijn werkzame leven er flink op los geneukt met leuke studentes. Misschien heeft ze Alzheimer, misschien niet. ’t Maakt de film veel leuker als je dat weet.

Het verhaal van Alice Munro is te vinden in het archief van The Newyorker