Het lijkt wel een hotel

“Het lijkt wel een hotel”, zei een van de verzorgenden tegen mij toen ik de borden en glazen terugbracht in het keukentje en ze wilde afspoelen en in de afwasmachine zetten. Dat deed zij wel, hoefde ik niet te doen... Dank je wel.
Ze heeft wel gelijk, dacht ik later. Soms lijkt het net een hotel hier, een hotel met vol pension. Mijn moeder heeft haar eigen kamer. Het ontbijt staat ’s morgens klaar als ze wakker is. Tussen de middag is er een kopje soep met een broodje en ’s avonds een diner met keuze tussen twee menu’s. Dat alles voor een vaste prijs. Als je wat anders wilt, een glaasje wijn bij het eten, een taartje eten buiten ‘het hotel’, dan moet je ervoor betalen. Of als je extra service wil, zoals wij voor extra mensen hebben gezorgd zodat mijn moeder niet de hele dag alleen in haar stoel zit te slapen.
Is het erg dat het net een hotel is? En voor wie? Voor de verzorgenden kan ik niet spreken, voor mezelf wel en voor mijn moeder zal ik wel moeten want zij kan het zelf niet meer. Voor mezelf vind ik het wel prettig zo. Na al die jaren heb ik zo wel een manier gevonden om het weekend door te komen met mijn moeder. En mijn moeder lijdt er zeker niet onder als ik haar vergelijk met de anderen die het moeten doen met de aanwezige service van ‘het hotel’.