maandag, april 09, 2007

Decorumverlies

Bij de eerste tekenen van dementie bij mijn moeder viel regelmatig het woord ‘decorumverlies’ bij de professionals. Ik begreep steeds dat ze bedoelden dat mijn moeder dingen deed die niet ‘hoorden’. Kleren verkeerd aandoen, in je nachtpon naar buiten lopen. Volgens van Dale betekend decorum: uiterlijke waardigheid, fatsoen, gepaste uiterlijke vormen. Ik vond het toen al een discutabel begrip.
Nu mijn moeder al lange tijd de mogelijkheid om zelf haar decorum – wat je er ook onder mag verstaan - te bewaren heeft verloren, proberen wij (de familie en de verzorgenden om haar heen) een soort decorum in stand te houden. Maar soms vraag ik mij af of wij zelf wel decorum bezitten. Praten in ‘we’-vorm vind ik bijvoorbeeld een verlies van decorum. Koffie schenken in plastic bekertjes ook. Praten tegen mijn moeder alsof ze een klein kind is eveneens. En die grote papieren slab die ze met het eten omgeknoopt krijgt. Of dat ik deze keer pas op paaszaterdag iets van een paastak op haar kamer heb gezet. Zo kan ik wel even doorgaan. Wie lijdt er eigenlijk het meeste aan decorumverlies?