Leegruimen en wegwezen

Echt, ik kan het niet helpen, maar als er weer zo’n bericht in de media verschijnt heb ik soms de neiging om heel hard te gaan lachen, op het hysterische af moet ik toegeven, maar ik hou me maar in. En schrijf een stukkie.
Dit weekend zag ik op het nieuws de berichten over de termijn die nabestaanden krijgen om de kamer van hun overleden familielid leeg te halen. Hierboven staat het betreffende artikel uit de zorgovereenkomst die wij indertijd moesten tekenen. Toen wij protesteerden tegen die termijn, kregen we als verdediging te horen dat dit werd veroorzaakt door de financieringsafspraken, maar dat blijkt dus niet te kloppen. We hebben het wel weten aan te passen tot drie dagen.
Toen het moment daar was, werd ons gezegd dat we binnen twee dagen de kamer leeg moesten hebben. Ik geloof dat mijn zus en ik de dag na het overlijden al hebben opgeruimd. In ieder geval kan ik me herinneren dat een verzorgende al snel kwam vertellen dat ze ‘alvast’ de handdoeken en lakens (van het tehuis) had weggehaald. Uiteindelijk hebben er geloof ik nog vijf dagen spullen in de kamer gestaan. Nee, ik vergis me. De vijfde dag kreeg ik een mailtje dat de spullen waren opgeslagen in de snoezelruimte (sic!). Overigens reken ik dan de sterfdag van mijn moeder niet mee, maar wel de zaterdag en zondag. Kortom mijn moeder stond nog boven de grond, zoals dat heet, en de kamer was leeg.
Efficiënt! En het heeft het tehuis vast geld opgeleverd. Het zorgkantoor betaalt voor veertien dagen, waarvan zeven dagen voor de familie van de overledene en zeven dagen voor het herinrichten van de kamer voor een nieuwe bewoner. Zo heb ik het begrepen, want dat was regeling die het LOC, landelijk overleg cliëntenraden, heeft afgedwongen. Maar het was slechts een richtlijn, de tehuizen konden het zelf invullen. In het verpleeghuis van mijn moeder hadden ze zo hun eigen opvatting over het leegruimen en ik kan je zeggen… dat is het laatste waar je ruzie over wilt maken als je moeder nog niet eens is begraven. Dus persoonlijk wilde ik ook zo snel mogelijk daar weg. Gelukkig waren er anderen die uiteindelijk haar laatste spullen hebben weggehaald.
Deze kwestie van leegruimtermijnen gaat over meer dan alleen ‘de nabestaanden geen tijd gunnen’, het zegt iets over de manier van werken in de verpleeg- en verzorgingshuizen. Het lijkt niet meer om mensen te gaan. Niet alleen familie, maar ook de verzorgenden en de medebewoners van de overledene moeten daar last van hebben. De verzorgenden krijgen geen tijd om afscheid te nemen, ze mogen niet eens helpen bij het afleggen van de overledene. Wat toch een mooi moment is om afscheid te nemen, zou ik zeggen. Steeds meer verpleeg- en verzorgingshuizen laten dat doen door de begrafenisondernemer. Immers daar heeft de overledene een verzekering voor. Ik heb begrepen dat verzorgenden daar helemaal niet blij mee zijn.
En over de medebewoners… Ik kan het alleen maar wreed vinden dat er niet gezocht wordt naar manieren voor hen om afscheid te nemen. Ik weet dat er verpleeghuizen zijn waar ze daar wel een idee over hebben. Bij moeder hadden ze geen idee. Daar telde alleen efficiëntie.