Ongelukkig in een wurggreep

Het verrast mij steeds dat vaak van familie wordt gevraagd om vooral te zeggen als er iets niet goed is in een instelling, terwijl het toch oh zo moeilijk is om in een team van professionals voor elkaar te krijgen dat mensen elkaar opbouwende kritiek geven. Zo heet dat dan meestal in een van de talloze veranderprojecten. Opbouwende kritiek is dat je op een vriendelijke manier zegt dat iemand iets niet goed doet. Ik ben daar niet goed in, ik geef het maar meteen toe. Maar als familie is dat nog moeilijker omdat je gewoon wilt dat ze goed voor jouw familielid zorgen. Ik las weer een column terug van een projectleider ‘gewoon betere zorg’, of ‘betere zorg gewoon’, of ‘beter gewoon zorg’, hoe het ook mag heten, in ieder geval een project met subsidie van ‘in voor zorg’, ook al zo’n vrolijke naam. Maar dat zijn slechts zijpaden.
De projectleider was ook nog dochter van een vader die in die ‘zorg beter gewoon’ instelling woonde. En met die vader ging iets verkeerd. En dat besprak ze in haar column. In het openbaar. Dat werd haar niet in dank afgenomen. Ze moest toch beter weten, dat de werkers in de zorginstelling alleen maar afgeknepen werden, minder mensen, minder geld, meer flexibel, minder opgeleid. Just name it.
En zo hielden zij elkaar nog lang en ongelukkig in een wurggreep.