Kijken naar mijn moeder

Ik kijk naar mijn moeder. Ze heeft haar ogen vaak dicht, soms slaapt ze, soms niet. Als ze niet slaapt, wil ze wel eens zachtjes lachen alsof ze aan iets denkt dat leuk is. Soms zie ik ook een frons tussen haar wenkbrauwen en als ze dan haar benen beweegt wordt die frons sterker. Dan heeft ze pijn. Ik leg wel eens mijn hand op haar knie in de hoop dat ik de pijn daarmee wat kan verlichten.
Soms zie ik dat ze haar handen strekt, zoals je doet als je je uitrekt, maar zo ver kan ze haar armen niet meer strekken. Het is meer als een baby’tje dat wakker wordt. De bewegingen zijn minimaal maar wel intens.
Laatst zei iemand tegen mij dat mijn moeder zich misschien wel verveelde, zo de hele dag in bed. Die indruk heb ik niet. Het lijkt steeds meer op de fase van een pasgeboren baby. Nu ik het zo zie, snap ik die vergelijking beter. Vervelen pasgeboren baby’s zich wel eens? Dat weten we ook niet. Er is wel een groot verschil, baby’s huilen als ze honger hebben, dat doet mijn moeder niet.