Goede voornemens

Ik had me het nog zo voorgenomen, maar ik vergat het natuurlijk weer. Ik heb me voorgenomen dat als ik mensen tegenkom met kritiek op de zorg in het verpleeghuis, mensen die dat uit eigen ervaring hebben meegemaakt, niet die het van horen zeggen hebben, om hen te vragen hoe zij het anders hadden gewild. Dat kan soms zo verhelderend zijn!
Maar deze keer ontmoette ik iemand die dertien jaar geleden te maken had gehad met het verpleeghuis van zijn moeder, die inmiddels is overleden. Dertien jaar geleden, en dan vol zitten met verhalen over wat daar allemaal gebeurde. Alsof het de dag van gisteren was.
Het ging over sterven, versterven om het duidelijker te zeggen. Hij was boos omdat het verpleeghuis die suggestie had gedaan, aan hem en zijn broer en zus. Zonder het zijn moeder te vragen, die daar best nog wel een antwoord op had. Nee, dat wou ze niet.
We kregen een discussie over hoe je dat onderwerp überhaupt te berde moet brengen, als professional, als instelling. Het lijkt erop dat je het dan gauw niet goed doet. Bij binnenkomst, zei iemand. Heel goed idee. Voor mijn moeder hebben dat ook gedaan, maar alleen één gesprekje bij binnenkomst is nooit voldoende. Eigenlijk moet je als professional de mogelijkheid scheppen voor familie om het erover te hebben, zei iemand. Dat betekent een relatie opbouwen met familie, en daar moeten verpleeghuisartsen dan ook de tijd en de kundigheid voor hebben. Maar dan heb je weer familie die zelf wellicht erg blij zou zijn als oma ermee ophoudt… vanwege de centen. Dan moet je als professional juist misschien weer een beetje remmen. Hoewel ik nog nooit een familielid ben tegengekomen die werkelijk zo dacht.
Maar goed, er zijn mogelijkheden. En familie moet er vooral zelf over beginnen, want professionals zijn bang dat ze de volgende dag in de krant staan met niet zo frisse associaties.
Terug naar de man die dertien jaar na dato nog steeds zo boos kon worden. Ik heb het hem niet gevraagd, hoe hij het anders had gewild. Als ik in zijn schoenen had gestaan? Ik hoop dat de professional mij had gevraagd hoe ik er tegenaan keek. En de tijd nam om daarna te luisteren.