Managers als onruststokers

Als simpele zzp-er, in de betekenis van zelfstandige zonder personeel, verbaas ik me altijd enorm over hoe het er in grote organisaties aan toegaat. Is in de wereld van het ‘managen’ het wiel nog steeds niet uitgevonden!, denk ik dan in al mijn simpelheid. Maar blijkbaar helpen al die theorieën niet, of is de werkelijkheid weerbarstiger dan wat al die managementgoeroes roepen. Dus ervaarde ik afgelopen weekend weer zo’n prachtig akkefietje bij mijn moeder. Ooit is ons gezegd dat we niet in de huiskamer mogen zitten met onze moeder, we zouden de rust en de regelmaat verstoren. Zelf heb ik dat altijd betwijfeld, en dat ook regelmatig geuit. Hier en daar.
Blijkbaar is het management van koers aan het wijzigen want afgelopen weekend kreeg ik een verzorgende voor me die verontwaardigd meldde dat er een mail was afgedaald van hogere regionen waarin stond dat de familie voortaan moet worden toegelaten in de huiskamer. Nou, daar was natuurlijk geen sprake van, als het aan haar lag! Die van daarboven weten niet hoe het hier beneden aan toegaat. Neem als voorbeeld… als die en die dochter er is… nou dan is iedereen onrustig want die dochter is zelf zó enorm onrustig! En als die er is dan vraag ik toch echt aan haar of ze niet hier in de huiskamer komt zitten. Maar ja, zul je net zien dat de dag daarna een collega iets anders zegt.
Ik sputterde voorzichtig wat tegen. Maar tegelijk vroeg ik me af welke managementstijl hier wordt gehanteerd. De overvaltechniek? De maak-ze-maar-gek-techniek? Ik geloof niet dat wij (de familie) het zijn die de onrust veroorzaken.