Gemiste kansen

Soms denk ik wel eens dat ik - als mijn moeder er niet meer is - een boek ga schrijven over gemiste kansen. Dat klinkt weer zo negatief en dat zou ik eigenlijk niet willen, ik ben namelijk van nature een positief mens. Het is ook niet negatief bedoeld, want met gemiste kansen zeg ik ook dat er kansen waren en dat de professionals in de zorg die hadden kunnen grijpen. En misschien ook kansen die wij als familie hadden kunnen grijpen. Ik heb het natuurlijk vooral over het contact tussen verpleeghuis en familie van dementerenden en hun mogelijke hulp en inzet bij het welzijn van hun eigen familielid en bij de sfeer in het algemeen.
Nu hoorde ik laatst bijvoorbeeld dat bij mijn moeder een cursus voor nieuwe bewoners en hun familie een zachte dood is gestorven. Eerst deed de maatschappelijk werkster het, nu het afdelingshoofd, tja en die heeft daar natuurlijk helemaal geen tijd voor. Wij hebben zo’n cursus zelf nooit gehad, tien jaar geleden bestond dat nog niet. Wij kregen een gesprek in een piepklein kantoortje, dat inmiddels een tijdelijke slaapkamer is geworden, terwijl mijn moeder net gearriveerd was met de ambulance vanuit het ziekenhuis.
Ik heb wel een suggestie: Vraag het de familie! Ik wil best nieuwe familieleden vertellen over het reilen en zeilen in het verpleeghuis. Ik denk ook dat ik dat goed zou kunnen, want ik begrijp heel goed welke emoties door je lijf gieren als je je familielid naar een verpleeghuis moet brengen. Maar dat betekent ook dat ik die nieuwe familieleden een hoop informatie zal geven die hen tot mondige en kritische bezoekers zal maken. Welk verpleeghuis durft dat aan?