De laatste uitzending van Dementiaville

De derde en laatste uitzending van Dementiaville speelde het zich niet af in een verpleeghuis. Deze keer ging het om drie echtparen waarvan de dementerende man nog thuis woonde en over de ondersteuning die zij kregen van een dagcentrum voor ouderen, het Ivy House in Eastbourn, in het zuiden van Engeland.
Wat me opviel was hoe mooi en belangrijk het kan zijn voor de dementerende en zijn partner om thuis te kunnen wonen, maar ook de beperkingen werden zichtbaar. Bijvoorbeeld hoe eenzaam de vrouwen lijken te zijn, 24 uur per dag met een dementerende echtgenoot die soms hele rare dingen doet. Daar helpt de opvang in een dagcentrum een klein beetje bij, maar nauwelijks voldoende.
Gelukkig hebben de drie vrouwen elkaar. Met hun echtgenoten in de verschillende fasen van dementie waren ze elkaar werkelijk tot steun zijn. Ze deelden herinneringen aan hun echtgenoot en hun ervaringen in het nu.
Op zeker moment kan de man van een van de vrouwen niet meer thuis wonen. Hij komt in een verpleeghuis terecht. Gosh oh gosh, wat een troosteloze kale kamer daar, duidelijk geen Poppy Lodge uit de eerdere uitzendingen.
Concluderend: de serie begon heel mooi over een prachtig verpleeghuis, waar ze ook familie een eigen rol lijkt te hebben. Het gedachtegoed van Sheard spreekt me aan: dat je als familie en naasten bezig bent om nieuwe herinneringen te maken met de persoon om wie je geeft. Hij legt daarbij de nadruk op dingen uit het verleden, ga terug met je vader naar de tijd dat hij auto’s produceerde aan de lopende band. Of ga weer in de keuken staan met je oma die altijd zo graag kookte. Een mooi alternatief voor alleen maar denken hoe iemand ooit was en treuren over dat hij niet meer zo is. Van de laatste aflevering werd ik echter een beetje treurig. Hier zag je alleen bijna overspannen partners en een ‘Ana’ die hulp bood. De oorzaak kan zijn dat het thuis blijven wonen te lang is doorgegaan. Dat de hulp en ondersteuning niet aansloot bij wat de partners werkelijk nodig hadden. Het sluit aan bij wat ik laatst op een congres hoorde, iedereen zit op zijn eigen eilandje mooie dingen te verzinnen maar onderlinge samenwerking ontbreekt. En daardoor werken die mooie dingen niet.
Beter zou zijn als thuis, dagcentrum en verpleeghuis samen zouden komen en samen zouden uitzoeken hoe ze het voor dit echtpaar in deze situatie het beste zouden kunnen organiseren.