maandag, juni 15, 2015

Verwelkom verschillen van mening!

Mooi verhaal in de NRC van 9 juni, over twee echtparen die worstelen met hun dementerende wederhelft. Hoe open zijn ze over hun kleine en grote ergernissen in hun relatie! Zoiets zou ik zelf niet zo snel aan ‘de krant’ openbaren. Dat zou ik toch te privé vinden. Welk doel dient het om dit aan de buitenwereld te openbaren? Als ik het zo lees denk ik: jeetje wat hebben die mensen het moeilijk en zijn er geen andere manieren om de zwaarte van de zorg voor een dementerende te verlichten? Misschien vinden ze het wel goed zo, met af en toe een beetje hulp van buiten. Hoe kijken de kinderen daar tegenaan?
Maar dan is er de dementiecoach. Die doet vast goed werk voor het echtpaar, zoals bijvoorbeeld uitleggen dat je je niet boos moet maken omdat de persoon die dementeert er ook niets aan kan doen. Mooi, maar niet makkelijk.
Verrassend is haar gedachtegang over de kinderen. Of eigenlijk niet verrassend, zo gaat het eigenlijk altijd. Eén aanspreekpunt, wil ze, die vond ik altijd ijzersterk, ook de instelling van mijn moeder wilde dat graag. Natuurlijk snap ik dat het niet handig is als je met allemaal verschillende meningen te maken hebt. Het grappige is wel dat aan de kant van de instelling ook allemaal verschillende meningen heersen. Maar daar ging het niet over.
Ik zou zeggen verwelkom verschillende meningen.
In het artikel staat waarom ze één aanspreekpunt wenst.
- kinderen denken verschillend over wat het beste is voor hun vader of moeder;
- ze hebben hun eigen belangen;
- dementerende ouders kunnen heel confronterend zijn;
- oude onverwerkte gebeurtenissen komen omhoog.
Ik loop ze af. Wij constateerden al vrij snel dat ieder zijn eigen moeder heeft. Mijn relatie met mijn moeder was anders dan mijn broers relatie met mijn moeder. Dat betekent dat we ook verschillend dachten over wat het beste voor haar zou zijn. Daar kwamen we niet altijd uit, zoals bijvoorbeeld de keuze voor het moment waarop ze naar een verpleeghuis zou moeten. Maar het leverde ook veel op, we leerden elkaar wat mijn moeder blij maakte.
Kinderen hebben hun eigen belangen. Niks mis mee, zou ik zeggen. Als het maar duidelijk is wat die eigen belangen zijn, niet alleen van de kinderen, maar ook van de ouders, en misschien ook van de dementiecoach/instelling. Niet praten met mensen omdat ze ‘eigen belangen’ hebben, lijkt mij niet zo slim.
Het derde punt. Natuurlijk is het confronterend als je eigen ouders dementeren, je moet ermee leren omgaan, je moet het leren accepteren. Zoals met veel niet-zo- aangename dingen die je in je leven meemaakt.
Het laatste punt: onverwerkte gebeurtenissen. Ik weet niet wat ze precies bedoelt, van de ouders, van de kinderen? Wij hebben het geluk gehad dat mijn moeder daar geen last van had. Wat ik zelf lastig vond was dat mijn moeder na de dood van haar tamelijk dominante echtgenoot niet nog een paar jaar van haar leven kon genieten zonder te dementeren. Dat was ook uit eigen belang. Ik had nog wel een paar jaar met haar op stap gewild. Maar mijn moeder heeft uiteindelijk nog zeker een paar jaar van het leven kunnen genieten, niet op de manier die ik voor ogen had misschien. En die vader mij, ach ze hield van hem met al zijn fratsen. Dat had ik maar te accepteren. ’t Is niet anders… dat was een lijfspreuk van mijn moeder.