Iedereen aan de Vivaldi en de NRC?

‘In luxe en goed begeleid verdwijnen in de mist’, kopte de NRC vorige week. Een artikel over de Martha Flora-huizen, oorspronkelijk een initiatief van Anne Mei The, schrijfster van ‘In de wachtkamer van de dood’. In Den Haag en op termijn ook in Maastricht.
‘Top of the bill zorg’, zegt een van de financiers, bestuursvoorzitter van Bronovo in Den Haag. Hij schat de eigen bijdrage op 5000 euro per maand. ‘Heb je er een ton voor over als je moeder de laatste twee tot drie jaar van haar leven zo kan leven?’ Medefinancier is zorgverzekeraar CZ met haar fonds voor innovaties (!) in de zorg. Het huis in Den Haag is mede opgezet door een zoon die voor zijn moeder een droomhuis wilde. Voor zijn moeder is het te laat, maar anders had ze van deze ‘hoogwaardige dementiezorg’ kunnen genieten tot het einde.
We lezen dat de verzorgenden de tijd krijgen om ‘een relatie aan te gaan met een dementiepatiënt, om het ziekteproces te begeleiden.’ In de woning is een bibliotheek, een atelier, een tuinkamer (met tuin) en een eetkeuken met kok en je mag ook zelf koken. In Limburg is het nog niet zo ver. Daar werkt zorginstelling Vivre samen met Martha Flora om er in de toekomst wel drie huizen op te zetten, denkt de bestuursvoorzitter daar. Waarom? ‘Als iemand van Vivaldi, thee en de NRC houdt, waar zou hij dat dan niet kunnen krijgen?’
Alles wordt ingezet om mensen met dementie zo veel mogelijk hun oorspronkelijke leven te laten voortzetten, dat is het vertrekpunt van de bedenkers.
Voor mijn gevoel klopt er veel niet in het verhaal. Het makkelijkste zou zijn om even snel te scoren: tweedeling in de zorg, verpleeghuizen voor de rijken: hoe fout is dat! Maar er zijn meer dingen. Zorg geven aan een mens, rekening houdend met die mens, respectvol voor die mens, is dat alleen mogelijk á 5000 euro per maand extra? En hoe denken de initiatiefnemers eigenlijk over mensen die dat geld niet hebben? Als geen 5000 per maand extra kunt ophoesten, en je kinderen ook niet, hou je dan alleen van bingo en Fransje Bauer? Wil je dan geen tuin? Of ruimte om zelf te koken samen met je kinderen, of je kinderen samen met jou?
In het verpleeghuis van mijn moeder had veel meer kunnen worden gerealiseerd om het voor haar een droomhuis te maken. Wij hebben zelf maar geprobeerd daar een bijdrage aan te leveren. Want het ontbrak het tehuis aan durf, aan flexibiliteit om ruimte te bieden aan initiatieven van verzorgenden en familie, aan moed om te differentiëren. De AWBZ dwingt niet tot een cultuur waar iedereen hetzelfde moet zijn, dan doen we helemaal zelf.
En ach, wat betreft Fransje Bauer, mijn moeder betrapten we op het laatst ook vrolijk klappend op muziek waar wij van dachten dat ze dat vreselijk vond.

PS: als je erin slaagt om een droomhuis te maken dan loopt je wel de kans dat de levensverwachting van je moeder hoger wordt. Dus ik weet niet of je er dan bent met die ton, voor 'geschat' twintig maanden.