Evidence Based terreur

Het valt mij op dat de professionals in de langdurige zorg een grote voorkeur hebben voor zogeheten evidence based care. We zoeken nijverig naar methodes en interventies die wetenschappelijk bewezen goed zijn. Dat geeft een heel veilig gevoel, zo lijkt het. Tegelijk doet het mij vermoeden dat het ook een manier is om serieus genomen te worden door andere professies in de gezondheidszorg die wetenschappelijk bewezen te werk gaan. Waarbij - tussen haakjes - wel even vergeten wordt dat die laatste professies nog helemaal niet zo lang werken op basis van wetenschappelijk bewijs. Els Borst is degene die van de medische specialisten eiste dat ze niet zomaar aan moesten rommelen maar moesten onderzoeken wat ze deden en waarom. En waarbij - ook tussen haakjes - voor het gemak wordt vergeten dat het soms helemaal niet zo makkelijk is om evidence based te werken, ook niet voor een specialist in het ziekenhuis.
Stel nu dat wij als familie ons ook gaan onderwerpen aan deze evidence based methode. Dat heeft ontegenzeggelijk voordelen. De zorgende professional kan niet meer zomaar zeggen dat je als familie het helemaal verkeerd doet, dat je geen kennis hebt van de ziekte, dat je maar wat aanrommelt. Maar er zijn ook nadelen: voor je het weet zit je vast aan één manier van handelen. Of aan een afvinklijstje. ‘we hebben u in uw relatie met uw moeder onderzocht en zijn tot de conclusie gekomen -evidence based- dat u voortaan alleen ’s morgens mag langskomen.’
Ik moet er niet aan denken.