Mag het ook zonder familie?

Je hoort soms vreemde dingen over familie binnen de zorg. Laatst had iemand het over grensoverschrijdend gedrag van een ouder. Zo’n moeder die zich kennelijk teveel bemoeit met de zorg rond haar gehandicapte kind. Het nadeel van zo’n term is dat je er meteen een akelig beeld bij krijgt. Wij houden niet van mensen die grenzen overschrijden. In de politiek zetten we dan grenspolitie in. In de zorg klinkt het alsof deze moeder dringend psychische hulp nodig heeft. Wat was er dan zo grensoverschrijdend? Ze wilde zich bemoeien met het aannemen van nieuwe medewerkers op de lokatie waar haar kind woonde.
Op de radio hoorde ik laatst Aad Koster, de getergde voorzitter van de branchevereniging van de verpleeghuissector. Hij klaagde over nieuwe aantijgingen van de vakbond over de kwaliteit van de zorg in de verpleeghuizen. Waarom we het nooit over de mooie dingen kunnen hebben, vroeg hij zich af. Als voorbeeld gaf hij een verpleeghuis waar sociale media werden ingezet zodat familie zich kon informeren hoe het met hun geliefde was en daardoor - sic! - niet meer op ongelukkige tijden hoefde te bellen met verzorgenden.
Ik hoor ze denken. Wat zou het leven eenvoudig zijn als er geen familie was.