Familie is het niet eens met elkaar

Ik ben druk bezig met de laatste hand te leggen aan mijn boek over tien jaar ervaring met de verpleeghuiszorg. Een van de reacties die ik krijg van een aantal proeflezers die zelf in de zorg werken of hebben gewerkt, is dat het zo moeilijk is om met familie om te gaan omdat familie het vaak niet met elkaar eens is. Waarschijnlijk komen er allerlei ervaringen bij hen naar boven van ‘lastige familie’, die vechtend over de vloer van het tehuis rolt.
Ik vind het moeilijk wat ik daarop moet zeggen. Natuurlijk is het niet makkelijk wanneer het ene familielid zegt dat alles uit de kast gehaald moet worden om moeder of vader voor de poorten van de dood weg te halen, en een ander familielid daar niet zo ver in wil gaan. Dat is een voorbeeld dat ik dan als tegenwerping krijg. Ik zou zeggen, dat is niet alleen voor de zorgprofessional lastig, maar ook voor de familie zelf.
Stel dat familie het niet met elkaar eens is over dit onderwerp. Wat ik me overigens wel kan voorstellen, want je spreekt hier in eerste instantie met je hart. In zaken van leven en dood heeft emotie (gelukkig) een grote plaats. Maar het lijkt wel alsof er daarna niks is. Familie is het niet met elkaar eens, en dat vinden wij, als zorgprofessionals lastig. Ja, en dan?
Is het een te simpele oplossing om in gesprek te gaan met die familie? Zodat zij ook een stapje verder kunnen komen dan enkel het ventileren van hun eerste emotie? Een kleine bijeenkomst, met de arts, de verzorgende en de familieleden. Ja, dat leest u goed, familieleden, meervoud, niet alleen de contactpersoon.
Dat kost tijd, zeker, maar kan ook veel opleveren. Begrip voor elkaars positie, voor elkaars betrokkenheid? Inzichten uitwisselen wat de gevolgen zijn van bijvoorbeeld reanimatie bij iemand met een hoge leeftijd.
Ideetje: misschien kan het in plaats van dat plichtmatige overleg dat er nu al plaatsvindt, het familiegesprek, het cliëntgesprek of hoe het ook mag heten. Dat scheelt tijd.