Boeketje wild

Afgelopen zondag was ik bij mijn moeder. Ik weet dat ze het waarschijnlijk niet meekrijgt, dit bosje bloemen. Hoewel ik haar nog wel even onder haar neus heb gekriebeld met een 'Juffertje in 't groen'. En ik weet dat het waarschijnlijk snel uit elkaar valt en allemaal rommel maakt die anderen dan weer moeten opruimen. Maar ik weet ook dat mijn moeder zo'n bosje wilde bloemen altijd erg mooi vond.

Vrij naar het Algemeen Wereldtijdschrift van Elsschot

Bruikbaar in elk artikel/commentaar/twitter over enig voorstel tot bezuinigen in de ouderenzorg:

“Volkomen onterecht om mensen op deze manier voor de kosten van hun oude dag te laten opdraaien. Slecht beheer door pensioenfondsen hebben geleid tot tegenvallende rendementen. De casino mentaliteit van hebzuchtige banken (leiden) tot financiële crises waarvoor de burger moet opdraaien. De doorgeschoten economische liberalisering terugdraaien: aandeelhouders profiteren, niet de belastingbetalende burger!”

Langzaam en met aandacht

De online cursus over dementie van de Amerikanen heb ik nog niet afgerond. Ik ben nu in het tweede deel beland, de ‘advanced care’. Hoewel dit onderdeel ook voor familie is bedoeld, lijkt de inhoud sterk gericht op werkenden. Wat niet wegneemt dat er veel interessante informatie in staat die ik zelf ook wel eerder had willen weten.
Een onderdeel is geheel gewijd aan ‘eating well’. In Nederland ligt de nadruk vaak op de noodzaak van goed eten, want anders krijgen we ondervoeding. En dat moeten we niet hebben. Hier lijkt het belangrijkste de waardigheid van de persoon te zijn. En als je daar maar genoeg aandacht aan geeft, dan eten mensen vanzelf.
Hoe krijg je voor elkaar om iemand zo lang mogelijk zelf te laten eten. Dus als iemand even niet meer weet waar een vork voor dient, of met de handen in het eten zit, zorg voor ‘fingerfood’, eten dat je met je handen kunt pakken. En als je iemand helpt met eten, hoe zou je dat zelf willen? Dat iemand jou voert terwijl hij druk aan het praten is met een ander? Zorg voor een bord met contrasterend eten want naarmate je ouder wordt, wordt je zicht slechter. Dus dat beroemde witte bord met witte bloemkool, witte vis, witte aardappelen met witte saus is niet alleen onsmakelijk om te zien, hoewel sommige mensen het ‘ton-sur-ton’ noemen, het is vooral niet te zien. Maar het mooiste vind ik deze uitspraak, hij stond onder een foto: ‘this is a person, this is not a task you’re finishing’. En dat geldt even hard voor familie als voor professionals. Doe het met aandacht en doe het vooral langzaam.