Te veel om op te noemen

Als je bij mijn moeder even wat langer in de huiskamer vertoeft, ik blijf het huiskamer noemen hoewel het steeds meer begint uit te zien als een wachtkamer van een ziekenhuis, en sommige verzorgenden het ook ijzerenheinig ‘zaal’ noemen, raak je zo in gesprek. Onbegrijpelijke gesprekken soms, maar soms ook verrassend helder. Soms eindeloze herhalingen, zoals de mevrouw die steeds vraagt of wij elkaar kennen. Ja, zeg ik tegenwoordig, u werkte op de afdeling voor kinderkleding. En dan is ze heel blij. Een andere mevrouw vraagt steeds of het buiten koud is, dat valt deze winter wel mee, vooralsnog. Ik zou willen dat ik haar op dat moment even mee naar buiten zou kunnen nemen, zodat ze het zelf kan voelen.
Vorige keer had ik zelf een vraag. Of de dames wel eens wat geks hadden gedaan in hun leven. Ik vroeg het aan twee dames die over het algemeen er niet al te gelukkig bij zitten. Ze begonnen spontaan te lachen. Te veel om op te noemen, zeiden ze allebei.
Je zou eigenlijk de zo minimaal gebruikt whiteboards moeten inzetten. Elke dag zo’n vraag en dan de antwoorden opschrijven. Om een boek over te maken.

Altijd hetzelfde menu

Op de etage bij mijn moeder hangen twee grote whiteboards voor notities. Lange tijd werd een van de borden gebruikt om het menu te vermelden. Nu al minstens een paar maanden niet meer. Er staat nu dat er ’s middags warm eten is en ’s avonds broodmaaltijd met soep. Ik vroeg waarom. Omdat het menu niet meer wordt aangeleverd, zei een verzorgende.
Zaterdag mocht mijn moeder dit eten:

Ik ben inmiddels het station gepasseerd om me druk te maken over hoe het eruit ziet. Mijn moeder heeft haar ogen toch meestal dicht en de geur van het prakje is goed. Wat het was, kon de verzorgende me niet vertellen. Ze tilde - zelf ook nieuwsgierig - een deksel op van een van de ijzeren bakken in de kar waarmee het eten wordt binnengereden, jawel anno 2012!, en daar zaten schorseneren in. Schorsenerenstamp, suggereerde zij. Dat leek mij qua kleurstelling een beetje vreemd, maar verkoudheid verhinderde me om te proeven.
In het maandelijkse ‘instituuts’krantje, dat het menu van het restaurant bevat, zag ik snijbonenstamp staan. Dat zal het wel zijn geweest. Mijn moeder krijgt gemalen eten, daarvan staat zelfs niet in het krantje wat er in zit. Zij die veroordeeld zijn tot gemalen eten krijgen dag in dag uit : ‘gemalen vlees, gemalen groente’.

mooi

Een vriend van mij maakt elke dag een portret van een kunstenaar die dan jarig is. Deze keer was het de surrealist Roland Topor. Ik keek even naar zijn werk en vond dit portret.Het heet: 'la demence-senile'. Ik heb de illustratie op deze site gevonden, daar kun je nog beter zien wat er allemaal in geschreven staat.