Ge-'we'...

Ik weet niet hoe het kwam, algehele vermoeidheid van mijn kant denk ik, maar ik was het afgelopen weekend erg in de ‘we’ stemming. En daar heb ik eigenlijk een bloedhekel aan. “Zullen we de jas aantrekken, moeder?”, “Zullen we het lampje aansteken?” Ik had het er maar druk mee mezelf te corrigeren. “Nee, Mieka, we steken geen lampje aan. Ik steek een lampje aan.” Nou ja, van buitenaf gezien lijkt het – hoop ik - of ik in gesprek ben met mijn moeder, maar ik voer feitelijk hardop een discussie met mezelf, met mijn moeder als publiek. Zondagmiddag zaten ‘we’ op haar kamer en pelden ‘we’ een mandarijntje voor haar. En ineens zei ze: “Mijn hoofd doet zo vreselijk gek”. Hoorde ik het goed? De zin herhalen zit er voor mijn moeder niet in. Wat kun je dan zeggen? In ‘we’-vorm of ‘ik’-vorm. Niets. Behalve “’t is niet anders”, mijn moeders standaardreactie vroeger op de problemen in haar en mijn leven. Maar terwijl ik het zei, kon ik me wel voor mijn hoofd slaan. Wat een rotopmerking. Ik heb haar maar flink geknuffeld en dat waardeerde ze wel, geloof ik. Ze sprak een cryptische zin met veel verschillende letters, maar het leek erg veel op “je bent een lieverd”. Maar dat is écht mijn eigen interpretatie.

Verkouden

Mijn moeder is weer besproken in het multidisciplinair team. Van tevoren werd ons gevraagd of wij daar iets besproken wilden zien.

Ja, ik had wel een vraagje. Mijn moeder is de laatste tijd vaak verkouden, en het verkouden zijn duurt ook langer. Zouden zij multidisciplinair weten hoe dat kwam?

Een dag later kwam het antwoord.

“Mevrouw is zo vaak verkouden door de achteruitgang dementie, achteruitgang werking van het zenuwstelsel en door verminderde slikreflectie. Mevrouw gaat ook erg veel naar buiten waardoor ze vatbaar is voor kou.”

Zullen we haar voortaan maar binnenhouden?

De hoofdzuster

Het klopt van die Duitse hoofdzuster. Mei vorig jaar schreef ik in dit weblog dat in Nederland in de verpleeghuizen vijf keer meer decubitus voorkomt dan in Duitsland. Volgens Ruud Halfens, universitair hoofddocent Verplegingswetenschap aan de Universiteit Maastricht, komt dat doordat in Duitsland nog de oude hiërarchische structuur bestaat waar de hoofdzuster inhoudelijk de leiding heeft. Hij zegt dat in het laatste nummer van het Tijdschrift voor Verpleegkundigen (TVZ).
Toen mijn moeder net in het verpleeghuis kwam wonen, in 2002, was er op directieniveau een verpleegkundige die voor de inhoud van de zorg stond. Die mevrouw verdween. Ik zag haar nog een keertje terug. Ze coördineerde toen de vrijwilligers. Daarna heb ik nooit meer iets over haar gehoord.
Nou weet ik niet of we er veel mee opschieten als er een hoofdzuster á la Jiskefet haar intrede doet in de Nederlandse verpleeghuizen. Maar het geeft wel te denken.

Over priklimonade

Ik keek zondagavond naar Willem Wever waar iemand liet zien hoe priklimonade werd gemaakt. Heel veel suiker gaat daarin. Slecht voor het glazuur van je tanden, zei de mevrouw die het recept maakte.
Mijn moeder kreeg afgelopen weekend weer Fanta bij haar avondeten dat bestond uit aardappeltjes, een varkenshaasje en snijbonen. We hebben al eens gevraagd om haar geen prik te geven. Toen kwam er vervolgens tweedrank. Wat is er toch mis met gewoon water tijdens het warme eten? Of een glaasje wijn…